“Toen ik met Tekenen voor Kinderen in gesprek kwam vond ik twee dingen spannend: voor kinderen tekenen die op mijn eigen kinderen lijken en paarden tekenen. Het allereerste meisje waar ik voor ging tekenen was geschopt door haar paard. Ze leek enorm op mijn jongste dochter, heette hetzelfde en was even oud. Ze wilde heel graag dat ik haar paard tekende om ervoor te zorgen dat niemand meer boos op hem was. Dat was mijn vuurdoop.” Bianca Berndsen tekent nu al weer ruim drie jaar op de kinderafdeling van het HMC Westeinde, een echt stadsziekenhuis midden in de Schilderswijk in Den Haag.
“Mijn moeder was kraamverzorgster en ik heb altijd getwijfeld of ik de zorg in zou gaan of de creatieve hoek zou opzoeken.”, vertelt Bianca. Het werd de creatieve hoek. Na een opleiding als ruimtelijk vormgever met een master in illustratie zette zij haar eigen bedrijf op, Studio LEFF. Ze werkte als adviseur en projectmanager voor zowel grote internationale bedrijven als (semi-)overheid. De ene dag helpt ze ministers om het economisch beleid te visualiseren, het andere moment brengt ze de jeugdzorg van de toekomst in kaart.
Toen ze hoorde over de stichting Tekenen voor Kinderen besloot ze naast haar drukke professionele praktijk als vrijwillige tekenaar aan de slag te gaan. “Ik had het gevoel dat dit wel eens heel goed bij mij zou kunnen passen. In dit ziekenhuis liggen vooral veel kinderen die korte zorg nodig hebben. Ik spreek in principe met de kinderen af dat ik ze maar één keer zie! Meestal teken ik in een ochtend voor 8-14 kinderen tussen 0 en 17 jaar. Soms is het rustig en ga ik ook even langs bij neonatologie. Daar teken ik dan vaak portretjes.”
Het brengt me veel
“Dit vrijwilligerswerk brengt me veel, voor mijn beroepspraktijk én voor mij persoonlijk. In mijn werk ben ik vaak bezig met onderwerpen met een hoge abstractie, beleid, onderzoek… De kinderen drukken me weer even met de neus op de feiten. Ik leer veel van ze, van de manier waarop ze over dingen praten en naar dingen kijken. En ik leer ook van de verpleging. Laatst ging ik samen met een verpleegster naar binnen bij een kind dat geen Nederlands sprak. Zij moest het kind uitleggen hoe het moest puffen. Dat deed ze in het Nederlands, maar zo helder, rustig en overtuigend dat het kind het meteen begreep. De manier waarop zij recht op haar doel af ging en de taalbarrière gewoon geen rol liet spelen inspireerde me enorm.”
“Wat ook hielp in hier mijn plek vinden is dat het team van de medisch pedagogische dienst mij een enorm warm welkom heeft gegeven en ook echt betrokken is bij mij. Ik kan altijd bij hen terecht en we doen altijd een chcek-in en check-out. Laatst had ik ouders die zo voor hun kind gingen staan dat het heel lastig voor mij was om het kind de regie over de tekening te geven. Ik vraag hen dan advies over hoe zij hiermee omgaan. Doordat zij mij altijd precies de juiste informatie geven en verder alle vrijheid en vertrouwen kan ik het met de kinderen over van alles en nog wat hebben. Dat maakt mijn contact met hen heel echt en authentiek. Ik heb zulke leuke en gevarieerder gesprekken met hen!”